Με την υπερψήφιση από την Βουλή της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) για τα ταμειακά διαθέσιμα των Δήμων, συμπληρώθηκε τρίμηνο για την πρώτη αντιμνημονιακή κυβέρνηση της χώρας.
Ένα τρίμηνο που, πιστεύω, ότι δεν έκανε κανέναν από εμάς πιο σοφούς.
Είναι τόσα τα αντιφατικά μηνύματα που στέλνει η κυβέρνηση, στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, που ακόμα και αν κάποιος έχει ως μόνη πηγή ενημέρωσης την ΑΥΓΗ ή το site των ΑΝΕΛ θα νοιώσει μπερδεμένος.
Είναι πραγματικά δύσκολος ο γρίφος που πρέπει να λύσει το δίδυμο Τσίπρα- Καμμένος και γίνεται ακόμα πιο δύσκολος αν κάποιος προσπαθήσει να προσμετρήσει σε αυτόν και τον παράγοντα της «Δημιουργικής Ασάφειας».
Τελικά μας χρειάζονται τα χρήματα της ΕΕ και του ΔΝΤ;
Χρεωκοπία εντός ή εκτός του euro;
Θα συρθούμε σε άτακτη χρεωκοπία, σε συντεταγμένη ή θα ακολουθήσουμε την συνταγή Σαμαρά, χωρίς τον Σαμαρά αλλά με αριστερά αναλγητικά;
Η χώρα έχει Νέα Κυβέρνηση.
Τρείς μήνες δεν είναι μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά δεν είναι και μικρό.
Τρείς μήνες προσπαθώντας για την εκταμίευση μιας Δόσης που δεν θέλουμε.
Και σε αυτό το τρίμηνο, αν κάποιος αφαιρέσει την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε.
Απολύτως τίποτε ιδιαίτερα για τον ιδιωτικό τομέα της Οικονομίας, που σηκώνει και θα σηκώσει το 90% του βάρους από την όποια κυβερνητική απόφαση.
Και ίσως να έχει δίκιο η κυβέρνηση.
Η Ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για οτιδήποτε.
«Ψωμί και ελιά και Κώτσο Βασιλιά» ήταν το σύνθημα που συσπείρωνε τις μάζες μόλις λίγες δεκαετίες πριν.
Στην θέση του Κώτσου ας βάλει κάποιος το euro.
Και όμως η χώρα αιμορραγεί, ψυχορραγεί για κάποιους άλλους.
Κουβαλάει φορτίο δυσανάλογο των αμαρτημάτων της.
Δημόσιο χρέος, ιδιωτικό χρέος, ανεργία, απορρύθμιση επιχειρηματικότητας, υπογεννητικότητα, φυγή κεφαλαίων, εξοστρακισμός εγκεφάλων και μια κοινωνία βαθιά διχασμένη και ηττημένη.
Με ή χωρίς την Δόση, με ή χωρίς το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (καλά που το θυμήθηκα; ) η χώρα έχει ήδη υποθηκεύσει στον βωμό του euro, όχι μόνο τα ασημικά της αλλά και τις ζωές των επομένων γενεών.
Γιατί ακόμα και αν σκίσουμε, με έναν νόμο, το μνημόνιο, οι υποχρεώσεις της χώρας που απορρέουν από την δανειακή σύμβαση αλλά και η κηδεμονία των εταίρων δεν αφήνουν περιθώρια, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σιγά αλλά σταθερά φαίνεται να διολισθαίνει στον τρόπο σκέψης των δανειστών και εταίρων.
Ελπίζω, εύχομαι, ευελπιστώ να υπάρχουν και «δεύτερες σκέψεις».
Γιατί είναι ντροπή για την κοινωνία μας να θυσιάσει τις επόμενες γενιές μόνο και μόνο για να καταστήσει διαχειρίσημο τον εξανδραποδισμό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου