Ονειροπαρμένος.

Ήταν μια από εκείνες τις εικόνες που μένουν χαραγμένες στην καρδιά ενός παιδιού.

Ήμουν στο χωριό. Πρώτη ή δευτέρα δημοτικού.

Μια κατσίκα είχε μπερδευτεί με το σχοινί της. Προσπαθούσε να ελευθερωθεί, και όσο προσπαθούσε ο βρόχος έσφιγγε ποιο πολύ τον λαιμό της.

Προσπάθησα να την βοηθήσω, αλλά ήταν τέτοια η μανία της που με πέταξε μακριά.

Ακόμα θυμάμαι το βογκητό της  καθώς ξεψυχούσε.

Αυτό το επιθανάτιο βογκητό ξανάρθε στην μνήμη μου κάνοντας τον γύρο του διαδικτύου και διαβάζοντας ιδέες για το μέλλον της χώρας.

Απελπισμένες προσπάθειες που δεν θα έχουν άλλο αποτέλεσμα, παρά να σφίξουν περισσότερο το σχοινί γύρω από τον λαιμό της.

Ηρωικές ιαχές που ακούγονταν κάποιες δεκάδες χρόνια πίσω στον χρόνο.

Και δυστυχώς ακούγονται σε όλο το πολιτικό φάσμα. Από την Δεξιά μέχρι και την Αριστερά.

Όμως είμαστε τόσο λίγοι σε τούτον τον τόπο και δεν έχουμε την πολυτέλεια για νέους εμφύλιους.

Άλλωστε είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχιστεί το έργο των κατακτητών: Η πλήρης ισοπέδωση της χώρας.

Μίλησα και παλιότερα για αυτόν τον κίνδυνο. Ακούγεται ότι ο πλούτος της Ελλάδος είναι αρκετός για να καταφέρει να βγει αλώβητη από αυτήν την περιπέτεια.

 Αυτό φάνηκε και από την στάση της τρόικας σχετικά με την συνένωση Εθνικής-Eurobank. Δεν ενδιαφέρονται για την χώρα. Στους εργοδότες τους θέλουν να μας πουλήσουν και μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή.

Ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι να βάλουμε στην άκρη τα μεγάλα ελαττώματα του Έλληνα και μετά να πρωτοτυπήσουμε.

Και το μεγαλύτερο ελάττωμα μας μαζί με το Εγώ είναι η διχόνοια.

Ακόμα και σε τέτοιους καιρούς έχουν πετύχει να μας κρατούν χωρισμένους.

Δημόσιο, ιδιωτικός τομέας, αγρότες, εργάτες, γιατροί, φαρμακοποιοί, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί, φίλοι του Τσίπρα, χειροκροτητές του Γιώργου, αγαπημένα παιδιά της Παπαρήγα.

Ιδεολόγος αριστερός ο ένας, με δεξιά τσέπη ο δεύτερος, φασίστας του κερατά ο τρίτος, με αποτέλεσμα η  Τρόικα να κάνει πάρτυ.    

Σε παλιότερη ανάρτηση είχα αναφέρει ότι θα ήθελα να καταργηθούν τα κόμματα, να μην έχει ο μέσος Έλληνας καμιά σχέση με την Εξουσία, η Εξουσία να είναι απόλυτα ελεγχόμενη, να μην υπάρχει κανενός είδους κληρονομικότητα, κανένας επαγγελματίας πολιτικός, κανένας χαρισματικός ή λαοπρόβλητος ηγέτης.

Συνεχίζω να το πιστεύω.

Πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα στην Εξουσία και τον μέσο Έλληνα πολίτη.

Στο ποδόσφαιρο π.χ. θέλουμε πρωταγωνιστές τους παίκτες, λιγότερο τον προπονητή και ακόμα λιγότερο τον πρόεδρο της ομάδας. Όταν αντιστρέφεται η σειρά τότε το πρωτάθλημα βρωμάει.

Ας γίνει το ίδιο και με την πολιτική. Ας ξαναδώσουμε την ευμάρεια στους πολίτες και όχι στην άρχουσα τάξη. Να ξαναγίνει ο απλός πολίτης πρωταγωνιστής στην χώρα του.

Μα τι λέω; Θα πρέπει να είμαι ονειροπαρμένος.

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.

Ποιος θα τολμήσει να αγωνιστεί, να καταλάβει την Εξουσία, μόνο και μόνο για να την παραδώσει σε όποιον η κληρωτίδα δείξει;

Καλή λευτεριά σε όποιον η καρδιά του είναι λεύτερη  

 © HeadWaiter.