Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

favelas in Rio de Janeiro city.


Ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι ο ΒΑΚΤΑΣ και κατασκευάζω κοτόπουλα.

Στο δίπλα χωριό είναι ο ΠΕΝΔΟΣ και κατασκευάζει και αυτός κοτόπουλα.
Και οι δύο αγοράζουμε φτηνές ζωοτροφές από την Κίνα, και οι δύο έχουμε μη νόμιμους μετανάστες ως εργάτες πληρώνοντάς τους ψίχουλα.

Το κόστος για κάθε κιλό κοτόπουλο μας έρχεται και των δύο 0,5 €.

Ο ΠΕΝΔΟΣ καταλαβαίνοντας τις δυσκολίες που έχει η ελληνική οικογένεια λόγω μνημονίου κλπ πουλάει τα κοτόπουλα του προς 1€ το κιλό.
Δίνει φτηνό κοτόπουλο στον Έλληνα και μάλιστα κερδίζει 100%.

Εγώ, ο ΒΑΚΤΑΣ, βρήκα έναν τρόπο και πουλάω τα κοτόπουλα μου στην Γαλλία προς 3€ το κιλό, τιμή που ο Γάλλος την θεωρεί αξιοπρεπή και έτσι έχω πολύ καλές πωλήσεις.
 Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν αποκτώ μια υπεραξία, και επάρκεια κεφαλαίων στην επιχείρηση μου. 
  
Όμως ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μου;

Σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς θα πρέπει να αγοράσω τον ανταγωνιστή μου.
Επάρκεια κεφαλαίων υπάρχει, θα του δώσω αρκετά χρήματα ώστε να μην χρειαστεί να δουλέψει ξανά. Δεν έχει λόγο να αρνηθεί.

Αγοράζω το εργοστάσιο, μετά από μερικούς μήνες το κλείνω, έτσι και αλλιώς δεν είχε αρκετά κεφάλαια ώστε να εκσυγχρονιστεί, και έτσι κυριαρχώ και στην ελληνική αγορά.  
  
Το κοτόπουλο γίνεται ΜΟΝΟ δική μου υπόθεση.
Η όλη ιστορία δεν είναι επιστημονική φαντασία.

Συμβαίνει καθημερινά στην χώρα του μνημονίου.
Οι μεγάλες πολυεθνικές μέσα από τα κανάλια πωλήσεων που έχουν ήδη δημιουργήσει προωθούν τα προϊόντα τους κρατώντας την τιμή αμετάβλητη και αδιαφορώντας για τις εκκλήσεις των τηλεαστέρων που ζητούν μείωση των τιμών στο καλάθι της νοικοκυράς και την μείωση του τζίρου.

Οι μικρές ελληνικές εταιρείες που έχουν σαν  target group την ελληνική αγορά, μη έχοντας κεφαλαιακή επάρκεια ώστε να αντέξουν την μείωση του τζίρου, αρχίζουν να ρευστοποιούν το εμπόρευμά τους ώστε να ανασάνουν.

Επακόλουθο: Μείωση κύκλου εργασιών, μείωση κερδών και το αποτέλεσμα είναι προφανές. Θα βρεθούν στο έλεος των Τραπεζών ή των ανταγωνιστριών πολυεθνικών.

Αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα επιζητούσε η Τρόικα όταν προς απορία όλων άρχιζε να έχει λόγο στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν την ενδιέφερε η χρεωκοπία που είχε κηρύξει ο Δημόσιος Τομέας.

Σημασία έχει με πρόφαση τα προβλήματα του Δημοσίου να διαλυθεί και ο Ιδιωτικός Τομέας της οικονομίας.
Και από ότι φαίνεται κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους.  

Όπως ακριβώς αν τραβήξεις μια κλωστή από ένα πλεχτό είναι εύκολο μετά να το ξηλώσεις όλο,  έτσι και αυτοί, που η κυβέρνηση αποκαλεί δανειστές μας, ξηλώνουν κάθε οικονομικό και κοινωνικό ιστό σε τούτη την χώρα.

Κάποιες φορές μόνο επιβραδύνουν ή επιταχύνουν τον ρυθμό.
Ο στόχος όμως παραμένει ο ίδιος.

Και δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων.



1 σχόλιο:

lia είπε...

Πολύ σωστά τα λες! Η Treuhand ηταν εκεινη που το 1990 ανέλαβε και την επανένωση της Γερμανίας. Αξίζει να διαβάσει και να παρακολουθήσει κανείς, σε documentaries τι ζήμιες έκανε στην Ανατολική Γερμανία.

Άπλα θα μας διαλύσουν. Ότι απέμεινε δηλαδή...

Φίλοι...