No comment

Με την ιδιότητα του μη ειδικού ας γράψω λίγο για την οικονομία.

Γύρω στο 2001 λίγο πριν μπούμε στο euro είχα πιάσει συζήτηση με έναν παππού.

Έτυχε να ακούμε μαζί ραδιόφωνο.

Ο Σημίτης στις δόξες του, ανακοίνωνε πληθωρισμό 1,5% .

Θυμάμαι τότε τον παππού με ένα πικρό χαμόγελο να με ρωτάει:

«Δεν καταλαβαίνω κάτι ρε παλικάρι: Όταν ο πληθωρισμός κάλπαζε στην Ελλάδα με 15 και 20% θυμάμαι, είχαμε ο καθένας από εμάς κάτι καταθέσεις στις τράπεζες. Κάθε μήνα παίρναμε τους τόκους και  ζούσαμε τις οικογένειές μας ή αφήναμε τα χρήματα για ένα δύο χρόνια και μετά αγοράζαμε ένα οικόπεδο ή ξέρω εγώ τι άλλο.

Τότε με πληθωρισμό 20% οι τράπεζες μας χρωστούσαν, σήμερα τι έγινε και με πληθωρισμό 1,5% χρωστάμε όλοι στις τράπεζες;

Κοίτα γύρω σου: Η Αθήνα. Μια κακάσχημη πόλη για πολλούς, αλλά να στεγάζει εκατομμύρια κόσμο, με μια μοναδική ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις άλλες πρωτεύουσες του Δυτικού κόσμου. Τα σπίτια είναι ιδιόκτητα και ούτε μια από αυτές τις κακάσχημες πολυκατοικίες δεν κτίστηκε με τραπεζικό δάνειο αλλά με μεροκάματα και μια ελληνική πατέντα που δεν διδάσκεται σε κανένα οικονομικό πανεπιστήμιο: Την Αντιπαροχή.

Τώρα γιατί θα πρέπει ο νέος να δουλέψει 40 χρόνια για να μπορέσει να ξεχρεώσει το στεγαστικό δάνειο που πήρε για να στεγάσει τα όνειρά του; »

Δεν μπόρεσα να απαντήσω στον παππού και αντί αυτού θα κάνω και εγώ κάποιες ερωτήσεις – διαπιστώσεις παρακάτω.

Α. Μια «τραβηγμένη» θεωρία λέει ότι η διαφορά ανάμεσα σε έναν ζητιάνο  και έναν πολίτη που ανήκει στην μεσαία τάξη στις ΗΠΑ έγκειται στο γεγονός ότι στον ζητιάνο καμιά τράπεζα δεν χορηγεί πιστωτική κάρτα.

Β. Είναι δυνατόν ο ταξιτζής στην ΝΥ να έχει απλά μια πράσινη κάρτα αρκετές φορές πλαστή και ο Αθηναίος ταξιτζής να σου μοστράρει ολόκληρο ελληνικό διαβατήριο;

Γ. Πως είναι δυνατόν ο Γερμανός πολίτης κοινωνός της ισχυρότερης οικονομίας στην Ευρώπη να μένει στο ενοίκιο και ο Έλληνας να έχει όχι μόνο πρώτη κατοικία αλλά και εξοχικό;  

Δ. Ας με βοηθήσει τώρα κάποιος καθηγητής ή φοιτητής από ένα οικονομικό πανεπιστήμιο, σε μια απορία που έχω:

Το πρόβλημά μου λέγεται μικρομεσαία επιχείρηση.

Παράδειγμα και όχι μοναδικό ,  το ψιλικατζίδικο, η ΕΒΓΑ ή η ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς που λέγαμε παλιά.

Αυτές οι «επιχειρήσεις» θα πρέπει να διδάσκονται ως παράδειγμα προς αποφυγήν σε κάθε σοβαρό οικονομικό πανεπιστήμιο.   

Έχοντας υψηλό κόστος λειτουργίας αλλά και αδυναμία να  διαπραγματευτούν με τους προμηθευτές, διευρύνουν τις πληθωριστικές τάσεις στην αγορά.

Ακόμα το μικρό τους μέγεθος αλλά και η διασπορά τους κάνει δύσκολο έως αδύνατο τον έλεγχό τους από την κεντρική διοίκηση με αποτέλεσμα να αποτελούν  βάση της παραοικονομίας και φοροδιαφυγής. 

Είναι εύκολο ακόμα και σε έναν πρωτοετή φοιτητή να καταλάβει ότι τέτοια φαινόμενα δεν μπορεί να υπάρχουν σε μια αλυσίδα.

Έχω δίκιο;

Να λοιπόν πεδίον δράσης λαμπρό για την κυβέρνηση.

Μετά τις ΤΑΧΙ.Α.Ε. , τα ΦΟΡΤΗΓΑ LTD, ας δώσει σε μια αλυσίδα τα καταστήματα ψιλικών, στον  ZARA πχ τα καταστήματα ρουχισμού κλπ.

Κύριε καθηγητά έχω δίκιο;

Και κάτι τελευταίο:

Ε. Ποιο είναι το μέλλον μιας χώρας που κάνει εισαγωγή τελειοφοίτων πρώτης Δημοτικού και εξαγωγή πτυχιούχων πανεπιστημιακών τμημάτων;